Przepełniona smutkiem rodzino i wszyscy tutaj tak licznie zaproszeni przez Piotra, na jego ostatnią ziemską drogę.

Gdy ćwierć wieku temu pierwszy raz spotkałem Piotra nic nie wróżyło, że dane nam będzie wspólnie pracować przez 18 lat i to tutaj na wyspie.
Już wtedy uderzało jego pozytywne zaangażowanie w sprawy dla wielu odległe, sprawy tych małych co wokół nas, uderzało oddanie pasji – przyrodzie, zarażanie entuzjazmem a nawet odrobiną szaleństwa.
Gdy z wyboru i pasji staje się jednym z pracowników WPN odkrywa przed nami swoje kolejne talenty z zatrzymywaniem piękna przyrody w preparatach, obrazach, dioramach czy długich gadulstwach najczęściej o pierwszej pasji - ptakach. Odkrywa też swój talent do uporu i to w wielu obliczach.

Z czasem staje się przyrodniczym człowiekiem renesansu - malarzem, rzeźbiarzem, gawędziarzem zarażającym do współpracy i zrozumienia jego wyborów – często trudnych do prostej akceptacji i zrozumienia, zwłaszcza dla osób „spoza branży”.

Jego fascynacja i oddanie było tym bardziej wielkie im bardzie doświadczało go życie. Im mniej miał skrzydeł tym bardziej latał.
Niezapomniany będzie przez nas jego błysk w oczach i uśmiech spod wąsa gdy nawet na wózku zjawiał się w lesie, przy potrzebujących pomocy zwierzętach a zwłaszcza gdy tym ostatnim otwierał drzwi powrotu na wolność.

Tego będzie nam brakować. I z tego powodu, że tak za szybko jak nam się wydaje, nas zostawiasz możemy być dzisiaj niezadowoleni.
Ale to co nam dawałeś i zostawiłeś będzie, będziemy to pielęgnować zwłaszcza w sobie – będziemy pamiętać. Będzie nam lżej, gdy przy kolejnym „beznadziejnym przypadku rannego ptaka” Twoje spojrzenia przyda nam sił do walki i jego jego zdrowie – bo kto jak nie Ty kazał nam wsłuchiwać się w potrzeby tych co nie proszą o potrzebują.

I choć teraz gdzieś tam na podwórku u Pana Boga wespół ze Św.Franciszkiem przyjmujesz nieszczęśnika ze zwichniętym skrzydłem, wyrwanymi lotkami, przemokniętym niebiańskim deszczem by dać mu radość powrotu w przestworza , to wiedz że tu na wyspie, na zawsze dzięki Tobie zostało to coś, co tak trafnie ujął Twój przyjaciel, Św.Franciszek:
„Naszym podstawowym obowiązkiem w stosunku do młodszych braci jest niekrzywdzenie ich, jednak poprzestanie na tym to nie wszystko. Mamy ważniejszą misję – służyć im pomocą, kiedykolwiek będą jej potrzebowali”
Dziękujemy za te lata razem, za radości, smutki, kłótnie i dyskusje.
Do zobaczenia Piotrze
Darz Bór.
W mowie pożegnalnej powiedział Marek Dylawerski.

Wdowa Bożena Barańska po pogrzebie oświadczyła że zwierzęta nie pozostaną bez opieki i podejmie trud męża. Będzie kontynuacja rodzinnej firmy, Ośrodka Rehabilitacji Dzikich Zwierząt. Będzie też wystawa fotograficzna, którą mąż zapoczątkował.

Andrzej Ryfczyński

źródło: www.ikamien.pl