Do Gość Piątek [02.11.2018, 15:47:26] • [IP: 37.248.154.***]. Mam coś do powiedzenia lecz niestety nie ma tu takiej funkcji, za niedogodności przepraszam. Nie wypowiadaj się za Wszystkich gdyż nie posiadasz takiego prawa. Podobno jak piszesz że Wszyscy znają literaturę czy też poezję odbieram jako kiepski żart. I jeszcze jedno, popisy są w cyrku lub innych miejscach przeznaczonych do tego. Pozdrawiam.

co roku zapala tam mój synek znicze i zawsze czyta nazwiska, w tym roku niestety byliśmy póżno i już nic nie było widać, nawet jednej palącej się lampy ale dzięki temu starszy pan wyprowadził sobie na spacerek pieska, bo chyba nie wie że york to pies i nie wypada aby załatwiał się na cmentarzu

Petroniusz: Jak już masz coś do powiedzenia, to powiedz czy napisz coś od siebie. Bo poezję i literaturę to wszyscy znają, więc się nie popisuj... i tyle w temacie

Prawdziwy Polak Juliusz Słowacki Testament mój Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami, Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny, Dziś was rzucam i dalej idę w cień - z duchami - A jak gdyby tu szczęście było - idę smętny. Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica Ani dla mojej lutni, ani dla imienia; - Imię moje tak przeszło jako błyskawica I będzie jak dźwięk pusty trwać przez pokolenia. Lecz wy, coście mnie znali, w podaniach przekażcie, Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode; A póki okręt walczył - siedziałem na maszcie, A gdy tonął - z okrętem poszedłem pod wodę... Ale kiedyś - o smętnych losach zadumany Mojej biednej ojczyzny- przyzna, kto szlachetny, Że płaszcz na moim duchu był nie wyżebrany, Lecz świetnościami dawnych moich przodków świetny. Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą I biedne serce moje spalą w aloesie, I tej, która mi dała to serce, oddadzą - Tak się matkom wypłaca świat, gdy proch odniesie... Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze I zapiją mój pogrzeb - oraz własną biédę: Jeżeli będę duchem, to się im pokażę, Jeśli Bóg uwolni od męki - nie przyjdę... Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei I przed narodem niosą oświaty kaganiec; A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei, Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!... Co do mnie - ja zostawiam maleńką tu drużbę Tych, co mogli pokochać serce moje dumne; Znać, że srogą spełniłem, twardą bożą służbę I zgodziłem się tu mieć - niepłakaną trumnę. Kto drugi tak bez świata oklasków się zgodzi Iść... taką obojętność, jak ja, mieć dla świata? Być sternikiem duchami napełnionéj łodzi, I tak cicho odlecieć, jak duch, gdy odlata? Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna, Co mi żywemu na nic... tylko czoło zdobi; Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna, Aż was, zjadacze chleba - w aniołów przerobi.

mimo starań pisiorów o wymazanie z pamięci ofiary tych ludzi, rozpaliła się nad nimi łuna pamięci, ludzie pamiętają prawdziwą historie

Niestety, cmentarz wojenny cały tonął w ciemnościach. Dramat.