Autorka opowiedziała historię bohaterów niezwykłej książki pt. „Wszystkie moje mamy”. Główną postacią jest Szymon Bauman, chłopiec żydowskiego pochodzenia, który został uratowany z warszawskiego getta przez Irenę Sendlerową. Z pomocą zaufanych ludzi, ta wspaniała kobieta, uratowała ponad 2500 tysiąca dzieci z getta.

Uczniowie, którzy z zainteresowaniem słuchali historii opowiedzianej przez Renatę Piątkowską, mogli dowiedzieć się wielu ciekawostek z życia Ireny Sendlerowej. Pisarka przybliżyła młodym ludziom czym jest getto. Uczniowie byli wstrząśnięci informacjami o panujących tam warunkach. Żydzi zmagali się tam z głodem, chorobami, cierpieniem, poniżaniem. Aby zdobyć bochenek chleba musieli bardzo ciężko pracować. W getcie panowała akcja „łyżeczkowa”, polegająca na dzieleniu się tym, co było.

Irena Sendlerowa wchodziła do getta na podstawie przepustki jako siostra Jolanta. Przemycała tam ubrania, żywność, leki. Wymyślała przeróżne sposoby na wydostanie żydowskich dzieci poza mury getta. Niemowlaki usypiała i chowała do kartonów lub skrzyneczek, które wkładała na pakę samochodu wywożącego śmieci. Starsze dzieci również usypiała, a zaufany kierowca wywoził je razem z ciałami zmarłych. Żyjące odbierała po drugiej stronie murów. Bardzo wiele dzieci zostało wyprowadzonych kanałami. Główny bohater książki „Wszystkie moje mamy” Renaty Piątkowskiej, Szymon Bauman został ukryty w pudełku po proszku i wywieziony samochodem. Niestety, kiedy uświadomił sobie, że jest sam w ciemnościach, zaczął płakać. Kierowca był na to przygotowany. Miał wyszkolonego psa, który zagłuszał płacz dziecka, kiedy przekraczali bramę getta. Tym sposobem udało się uratować chłopca. Kolejny problem rozpoczynał się, kiedy dzieci znalazły się po drugiej stronie muru. Irena Sendlerowa musiała znaleźć dla nich nowe rodziny, zmienić ich tożsamość, nauczyć polskich modlitw i zachowań, aby nie zdradziły się w razie nalotu Niemców. Kolejnym pomysłem Sendlerowej było zapisywanie nazwisk dzieci i adresów, gdzie przebywają, aby po wojnie ich rodziny mogły je odnaleźć. Słoik z karteczkami zakopała pod jabłonką w Warszawie. Do dzisiaj drzewo nadal rośnie i można je zobaczyć. Irena Sendlerowa miała wielu zaufanych ludzi, bez których sama nie dałaby rady uratować tylu dzieci. Pomagali jej kierowcy, lekarze, fałszerze dokumentów, siostry zakonne, rodziny przyjmujące dzieci. Wszyscy ryzykowali życiem swoim i swoich najbliższych, ponieważ za pomoc Żydom groziła śmierć.

Bohaterskie czyny Ireny Sendlerowej nie zostały nadzwyczaj docenione przez polskie władze. Dopiero w 1999 roku za sprawą czterech uczennic z amerykańskiej szkoły zrobiło się głośno o naszej bohaterce. Nastolatki napisały i wystawiły sztukę pt. „Życie w słoiku”, która spotkała się z wielkim uznaniem szkoły i do dzisiejszego dnia jest tam wystawiana. Dziewczyny postanowiły przylecieć do Polski i poznać Irenę Sendlerową, która została odznaczona medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Jest na nim wyryte „Kto ratuje jedno życie – ratuje cały świat”. W 2008 roku kobieta zmarła pozostawiając po sobie przesłanie do młodych ludzi, aby nie klasyfikowali ludzi ze względu na ich kolor skóry czy wyznanie religijne, tylko czy jest dobrym, czy złym człowiekiem.
Słowa Sendlerowej były zakończeniem wzruszającego spotkania. Uczniowie mogli zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie z gośćmi, kupić książkę i podziękować za wspaniałą lekcję historii.

Spotkanie zostało sfinansowane przez Ośrodek Pomocy Społecznej w Międzyzdrojach w ramach Gminnego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych na 2018 r. na działania profilaktyczno-rozwojowe dla dzieci i młodzieży realizowane przy bibliotece w Międzyzdrojach.

Bibliotekarze