Na terenie Skansenu Stowarzyszenia Centrum Słowian i Wikingów „Wolin-Jomsborg-Wineta” w Wolinie od kilku dni trwają Warsztaty Archeologii Eksperymentalnej. Jedna z uczestniczek warsztatów, pani Estera ze Szczecina wprowadza nas w arkana farbowania matriałów: - Wówczas farbowano przede wszystkim wełnę i jedwab przywożony przez kupców z Dalekiego Wschodu. Lnu nie farbowano, gdyż po jakimś czasie kolory blakły. Jako barwników używano, naturalne składniki np. koszenila czyli czerwie owadów, owoce czarnego bzu, łupiny orzecha włoskiego, liście brzozy i wiele innych roślinnych barwników. Kolory zmienia się poprzez dodanie tlenku żelaza czy miedzi. Utrwalało się kolory poprzez dodanie ałunu czy hydrofilów.
ikamien.pl • Piątek [03.08.2018, 16:27:34] • Wolin
fot. kam
...inaczej: archeologia doświadczalna, to jedna z metod badawczych z dziedziny archeologii. Jej celem jest stworzenie materiału porównawczego pomocnego w interpretowaniu materiału źródłowego pozyskanego w toku badań przeprowadzonych metodą wykopaliskową. Błędnie utożsamiana z działalnością stowarzyszeń „historii żywej”, archeologia eksperymentalna zajmuje się badaniem technologii wymarłych cywilizacji, próbując rekonstruować przedmioty i techniki rzemieślnicze – mówi Wojtek Celeński prezes Stowarzyszenia Centrum Słowian i Wikingów „Wolin-Jomsborg-Wineta”.
fot. kam
Natomiast pan Jacek zajmuje się produkcją dziegciu, środka impregnacyjnego oraz leczniczego. Dziegieć to produkt, o smolistej konsystencji powstający w wyniku suchej destylacji drewna bądź kory różnych gatunków drzew i krzewów. - Ja wytwarzam dziegieć z kory drzewa brzozowego. Z wytwarzanego dziegciu robię także smołę oraz maść na skuteczną na choroby skóry – mówi pan Jacek. Dziegieć posiada właściwości antyseptyczne i bakteriobójcze. Niegdyś był bardzo rozpowszechniony i stosowany jako lek w chorobach skóry. Do dzisiaj – jak mówi dalej pan Jacek – dziegieć był i jest szeroko wykorzystywany w leczeniu, chociaż ze względu na swój zapach i trudne do usunięcia zabrudzenia nie jest lubiany przez pacjentów. Ponadto używany jest przez lekarzy weterynarii jako środek pomocny przy wykonywaniu opatrunków oraz w celach pielęgnacyjnych racic u bydła lub kopyt u koni.
Oprócz zastosowania w leczeniu był również stosowany do impregnacji płótna i skóry, łodzi, smarowania osi, uszczelniania beczek, przyklejania grotów do strzał i w wielu innych celach.
fot. kam
Uzupełniając wyjaśnienie Wojtka Celińskiego dodam, że Archeologia Eksperymentalna była bardzo modna w latach 60. XX wieku. Teraz, po latach stagnacji, przeżywa renesans dzięki zastosowaniu najnowszych technik badawczych wraz z rozwojem archeologii jako nauki przyrodniczo-humanistycznej o charakterze interdyscyplinarnym. Jednak w Polsce, z powodu małego zainteresowania ze strony środowiska naukowego oraz z atakami metodologów archeologii na podstawy koncepcji tej metody, archeologia eksperymentalna nie jest uznawana za metodę naukową, a wnioski są traktowane jako niczym nie poparte spekulacje o charakterze popularyzatorskim.