O dworze w Rarwinie

Rarwino ma jednak znacznie wcześniejszy rodowód. Pierwsza wzmianka o tej wsi (niem. Rarvin) pochodzi z około 1380 roku. Należała wtedy do rycerskiego rodu von Rarvin znanego na Pomorzu od 1299 roku. O wsi wspomina się też w 1434 i 1445 roku. W latach osiemdziesiątych XVI wieku Rarwino zostało podzielone na trzy części lenne.

Cześć A należała początkowo do rodu von Zastrow, w 1679 r. - von Brüsewitz, 1742 – von Wachholz by w 1774 r. zostać zakupioną przez rodzinę Neumann. W XIX wieku przeszła w posiadanie rodziny Knoll, którą od około 1929 roku zastąpiła rodzina Grabow. Hans Grabow był ostatnim właścicielem tej części liczącej wtedy 352 hektary.

Część B należała pierwotnie do rodu von Flemming, następnie w XVIII stuleciu do rodziny von Wachholz, Vollert, Steffenhagen i Granz. W 1856 r. część B stała się własnością Theodora von Elbe, który połączył ją z częścią C. W 1893 r. majątek ten został rozparcelowany, a jego największa część przeszła w posiadanie rodziny Elert, która była jej ostatnim właścicielem.

Część C należała początkowo do Zastrowów, później Flemmingów, na początku XVIII wieku została odkupiona przez Brüsewitzów, by w kolejnym stuleciu połączyć się z częścią B.

Po 1945 roku dwuczęściowy majątek Rarwino został przejęty przez Państwowe Nieruchomości Ziemskie, a następnie Państwowe Gospodarstwa Rolne – Kombinat PGR w Benicach z siedzibą w Niemicy, a po ich likwidacji od 1993 roku przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Początki dworu w Rarwinie, znajdującego się w dawnej części A, na dzisiejszym północnym krańcu wsi, sięgają przełomu XIX i XX wieku, gdy część ta stanowiła własność rodziny Knoll, która, jak się przyjmuje, rozplanowała folwark i wybudowała swą rezydencję. Ceglany dwór wzniesiony został na fundamentach z kamienia polnego i głazów narzutowych w kształcie nieregularnej litery C. Do budynku głównego dobudowane jest skrzydło zachodnie.